اگر بازی مخالف خوان ها از نظر سبک،قوت و هیجان بیشتری داشت، در برابر آن کار مؤالف خوان ها از جنبه موسیقی اش دارای اهمیت بیشتری بود.پیشرقت و گسترش تعزیه و تعزیه خوانی، تعدادی سنت در موسیقی آن به وجود آورد.هر مؤالف خوان در تعزیه، آوازها و مایه های مخصوص خود را باید حفظ می کرد.دسته های نوازنده ی موسیقی حدوداً 7 یا 8 نفر بودند و توسط معین البکا رهبری می شدند.
سازهای تعزیه و نقش آن ها به قرار زیر است:
▪️طبل: هنگام ورود اشخاص،پیش بینی کننده ی حوادث
▫️نی:هنگام گفت و گوی انبیا با یک دیگر،ایجاد حال و هوا در صحنه های غم انگیز
▪️سنج: صحنه های جنگ و نبرد، القای برخورد سلاح ها
▫️نقاره، بوق و کرنا: گردآوری مردم، اعلام جنگ
▪️شیپور: صحنه های جنگ
▫️دهل: تعویض صحنه
البته در اغلب موارد این سازهای اصلی یک دیگر را همراهی می کردند و کم تر موردی وجود داشت که سازها با آوازی جفت شوند و دلیل آن شاید این باشد که همراهی ساز ممکن بود مانع شود که شعر (دیالوگ بازیگران) و در نتیجه مفهوم و مضمون آن به تماشاگر برسد.
نکته: اصطلاحاتی مانند «نسخه خوان، مخالف خوان،موافق خوان و… (که به خوان ختم می شوند)، متعلق به تعزیه و اصطلاحاتی مثل «سیاه پوش»، «شاه پوش»…(که به پوش ختم می شوند) متعلق به نمایش های تقلید هستند.
دیدگاهتان را بنویسید