این موضوع که بخواهید برای رضایت افراد از جمله والدین و اثبات خود به دیگران تلاش کنید، یک گرفتاری و وابستگی بسیار خطرناک و بیمارگونه است.
اینکه ما برای لبخند پدر و مادرمان تلاش کنیم، بسیار ارزشمند است؛ اما اینکه خودمان را در مسیری کاملاً نابخردانه و غیرتخصصی گیر بیندازیم و بخواهیم خارج از توانایی‌ها و استعدادهای خود، و خارج از اسلوب و روش‌های پلکانی پیشرفت، جهش ناگهانی داشته باشیم، باعث ایجاد مسائلی، مانند استرس، اضطراب، دروغ، تقلب و… می‌شود.
نکته‌ٔ قابل توجه برای والدین آن است که نباید انتظار داشته باشند که فرزندشان پیشرفت کند، انتظار واژه‌ای است که باعث استرس می‌شود، بلکه باید امیدوار باشند که فرزندشان پیشرفت کند و در این راه در کنار او باشند و به او کمک کنند.
اگر والدین شما این مسئله را رعایت نمی‌کنند، سوال از شما این است که آیا شما از یک اتفاق طبیعی، حادثه نیافریدید؟
همهٔ والدین دوستدار پیشرفت فرزندانشان هستند؛ اما باید توجه داشت که خیلی از آن‌ها روانشناسی و فلسفه نخوانده‌اند و به نوعی آگاهی ندارند و نمی‌توانیم از آن‌ها انتظارات بی‌جایی داشته باشیم.
اولین گام از گام‌های چهارگانهٔ حل مشکلات #گفت‌وگو است. برای مثال اگر والدین به نتیجهٔ آزمون‌های شما معترض‌اند، در ابتدا با آن‌ها گفت‌وگو کنید.
🖇برای مثال برای آن‌ها توضیح دهید که: «من تمام تلاشم را می‌کنم؛ و نمی‌خواهم که تلاش‌های شما و خودم را هدر دهم؛ اما هم‌اکنون توان من به همین اندازه است و با تمرین بهتر خواهم شد.»
اگر با گفتگو نیز این مسئله حل نشد، راهکار بعدی این است که خودتان را تغییر دهید و کوتاه بیایید، زیرا نباید با خانواده بحث کنید، بحث کردن کاری بیهوده است.
دیدگاهتان را بنویسید