آیا خود محدودی همواره در حل مسائلی مثل کنار گذاشتن گوشی تاثیرگذار است؟
در برخورد با مسئله‌ی کنار گذاشتن گوشی، خانواده ها معمولا می‌گویند “گوشی‌ات را به ما بده!”
من بسیار به خود محدودی (self bounding) اعتقاد دارم. اگر مثلا استفاده‌ی زیاد از گوشی یک فرد را اذیت می‌کند فوقش گوشی را خاموش کند یا از نرم‌افزارهای قفل گوشی استفاده کند و سپس گوشی را به شخصی بدهد.
اما وقتی خودمحدودی اثر نمی‌گذارد، فرد بایستی واقعا از روش‌های دیگری استفاده کند. مثلا دانش‌آموز بداند که می‌تواند از گوشی استفاده‌های دیگری هم بکند.
یکی از مصادیق محدود کردن خود (self bounding) این است که فرد از کانال‌های تلگرامی نامربوط خارج شود. ولی بعضی افراد با وجود اینکه ممکن است مدت‌ها یک کانال را چک نکنند، نمی‌توانند آن را حذف کنند.
اینجا گفت‌وگو با خود می‌تواند تاثیرگذار باشد. از خود بپرسید چرا من می‌خواهم این کانال را داشته باشم؟
اگر آن را داشته باشم چه نفعی برایم دارد؟
اگر نداشته باشم چه؟
و مزایا و معایب این کانال‌ها یا هر نرم افزار دیگری را بررسی کنید.
وقتی سیستم مغزی تا ۹۰ درصد بر اساس پاداش کار می‌کند چرا شما به خودتان پاداش ندهید؟ همان‌طور که دوران برخوردهای ضربتی مثل چوب و فلک کردن، تحقیر کردن، فحش دادن و … تمام شده است، خود شما هم نباید این برخورد را با خودتان داشته باشید.
یعنی همان‌گونه که یک مشاور، معلم یا پدر و مادر باید با شما بسیار مهربان و همدلانه رفتار کنند، شما نیز بایستی با خود همدلانه برخورد کنید و به جای تحقیر و سرزنش، در درجه اول با خودتان مهربان باشید و خود دوستی (self loving) را فراموش نکنید.
سپس در مورد اشکالاتی که متوجه‌ِشان هستید با خودتان گفت‌وگو کنید.
جالب بود